اوکرائيني ها قيام مي کنند
اشغال شهرداري کييف، محاصره ساختمان هاي رياست جمهوري توسط معترضين در ادامه موج اعتراضي که از روز 21 نوامبر متعاقب اعلام تعليق مذاکرات با اتحاديه اروپا زير فشار و تهديد روسيه از سوي پرزيدنت يانوکوويچ برخاسته، روز يکشنبه پايتخت اوکرائين را به لرزه در آورده، اوتوريته رياست جمهوري را مستقيما مورد تهديد قرار داده است...
لوموند در تحليل خود زير عنوان «يک جنبش عميق و خودجوش که صحنه شطرنج سياسي را بر هم مي زند» از جمله مي نويسد: «9 سال پس از "انقلاب نارنجي" که مانع از انتخاب تقلب آميز ويکتور يانوکوويچ به رياست جمهوري شده بود، بار ديگر انبوه تظاهر کنندگان عليه همان شخص به راهپيمائي هاي اعتراضي پرداخته اند. هدف آنان بار ديگر اينست که مانع شوند آينده اروپائي آنان به سرقت برود... در حالي که بسياري ناظران اوکرائيني ها را در حالت افسردگي عميق دموکراتيک تصور مي کردند، «خيانت بزرگ» پشت کردن رئيس جمهور به توافق نامه شراکت با اتحاديه اروپا از نگاه معترضين، به مثابه يک اکتروشوک عمل و بار ديگر شبح يک اوکرائين تحت انقياد مسکو، اوکرائيني در وضعيت وخيم اقتصادي که با يارانه هاي «برادر بزرگ» روس گذران مي کند و محيط سياسي اش را فساد مالي و رفيق بازي بين قدرتمداران آلوده کرده، در برابر چشم شهروندان زنده کرده است... بحران عظيم مشروعيت پرزيدنت يانوکوويچ را نمي توان تنها يک طغيان گذراي نارضايتي و خشم مردم تلقي کرد. بحران کنوني رژيم را در برابر يک آلترناتيو تنگ و باريک قرار مي دهد : يا فرار به جلو با سرکوب بيشتر و يا صرفنظر از قرباني کردن چند مأمور درجه دوم، دادن امتيازات سياسي يعني تسليم که بسيار غير محتمل به نظر مي رسد...»
«اروپا بايد از مطالبات دموکراتيک ابراز شده در کييف حمايت کند» لوموند همچنين در سرمقاله خود از جمله مي نويسد : «ابراز عشق و علاقه به اتحاديه اروپا در اين ايام چنان نادر شده که ناگزير بايد در وقايع کييف تعمق کرد : اتحاديه اروپا غرق در بحران بدهي، نبرد براي احياء رشد اقتصادي و عليه بيکاري، نضج گرايشهاي پوپوليستي و مديريت گسترش خود به سمت مرکز و شرق اروپا، فراموش کرده که همچنان داراي يک نيروي بزرگ جاذب است. براي خلق هائي که از حکومت قانون برخوردار نيستند، اروپا اميد به آزادي، دموکراسي و مدرنيته را سمبوليزه مي کند.
اين پيامي است که ده ها هزار اوکرائيني که روزانه در ميادين کي يف و ديگر شهرهاي کشور تظاهرات مي کنند، خطاب به ما مي فرستند. از زماني که پرزيدنت ويکتور يانوکوويچ به طور ناگهاني مذاکرات مربوط به انعقاد موافقتنامه شراکت با اتحاديه اروپا را روز 21 نوامبر، تنها يک هفته پيش از امضاء آن، قطع کرد، خشم اوکرائيني هاي هوادار چرخش به سوي اروپا و غرب بلاوقفه رو به افزايش داشته است. دولت کييف به نوبه خود نقش روسيه در اين عقب نشيني را پنهان نساخته و نخست وزير اعلام کرده که آقاي يانوکوويچ در روزهاي آينده به مسکو سفر مي کند تا در آنجا راجع به يک «نقشه مسير همکاري» دو جانبه گفتگو کند. تظاهرات گسترده در کييف و مناطق غرب اوکرائين و نيز فقدان تظاهرات به هواداري از پرزيدنت در بخش شرقي روس زبان کشور، نشان مي دهد که براي بسياري از اوکرائيني ها، کشورشان بايد با اتحاديه اروپا به همکاري بپردازد و نه با همسايه بزرگ شرقي آن... از يکشنبه پرچم هاي آبي ستاره دار اروپا جاي خود را به پرچم هاي ملي زرد و آبي اوکرائين داده و به اين ترتيب، مطالبات مربوط به اروپا به کاتاليزور يک جنبش عميق تر براي تغيير رژيم مبدل شده است. برخلاف «انقلاب نارنجي» سال 2004 که يک انقلاب ناتمام بود و در نيمه راه متوقف باقي ماند، تظاهر کنندگان دسامبر 2013 خواستار اصلاحات، تأسيس يک دولت پاکيزه و دموکراتيک و خلاصه يک دولت به معني واقعي «اروپائي» هستند.
اتحاديه اروپا چه مي تواند بکند؟ نه مي تواند اقتصاد اوکرائين را از ورشکستگي نجات دهد و نه رژيم را سرنگون کند. اما بايد بر پيشنهاد توافق نامه شراکت پافشاري کند. اتحاديه بايد همچنين از زبان رهبران بروکسل و کشورهاي بزرگ عضو که مدتها در برابر داو نبرد کييف نابينا بوده اند، با صداي بلند و رسا از مطالبات اروپائي مسالمت آميز مردم اوکرائين حمايت کند...
در اوت 1991، پرزيدنت جورج بوش پدر که بيشتر دلمشغول ثبات اين سوي آتلانتيک بود، شخصا به کييف رفت تا از اوکرائيني ها بخواهد از رؤياي استقلال کشورشان صرفنظر و درون اتحاد شوروي باقي بمانند. چهار ماه بعد اتحاد شوروي ديگر وجود نداشت. آن اشتباه را يک بار ديگر تکرار نکنيم. اروپا نه بايد و نه مي تواند نبرد اوکرائين را ببازد.»
لوموند سوم دسامبر 2013