سرمقاله فیگارو- ۲۵ اوت ۲۰۲۳ « مرگ پریگوژین: پوتینیسم مصور»-
فیلیپ ژلی در سرمقاله فیگارو معتقد است در روسیه ولادیمیر پوتین، مرگ وحشیانه کسی که صفت خائن به او اطلاق شده, فقط موضوع زمان است. وی می نویسد:« از رئیس جمهوری آمریکا گرفته تا شهروند معمولی روسیه، هیچ کس نمی گوید که متعجب شده است. برای یوگنی پریگوژین و یارانش در شبه نظامیان واگنر که عصر چهارشنبه در یک سانحه هوایی بین مسکو و سن پترزبورگ کشته شدند، آن روز دو ماه - پس از آن تلاش با نشانه هایی از کودتا- طول کشید. وقتی موضوع رئیس کرملین باشد، به نظر می رسد قصاص بر اساس جرم تنظیم شده است: گولاگ برای مخالفان سیاسی، سم برای پناهنده ها، سقوط مرگبار یا «خودکشی» برای الیگارش های بی وفا... پریگوژین، سرباز ثروت، حق یک صحنه جنگی را داشت. او ظاهراً با یکی از این موشک های ضد هوایی که برای واحدهایش درخواست کرده بود, سرنگون شد. آخرین نشانه غرور او این است که با تمام ستاد رهبری واگنر سوار هواپیما شد، گویی از کسی که اخیراً تحقیر کرده بود نمی ترسید. این عدم شناخت کسی بود که او را به دنیا آورده بود. شبه‌نظامی‌های مستقر از اوکراین تا سوریه، آزمایشگاه‌های دستکاری و انتشار اطلاعات نادرست دیجیتالی که وظیفه بی ثبات کردن غرب را دارد, غارت ثروت معدنی در آفریقا و حتی قراردادهای پرسود برای تغذیه غذاخوری‌های ارتش روسیه.. چنین ثروت بادآورده ای به خودی خود می تواند صبر تزار را توجیه کند. اما این تأخیر بیش از هر چیز پیش بینی پیامدها را ممکن ساخت: بازیابی مزدوران، اطمینان دادن به مشتریان آفریقایی، بازپس گیری کنترل فعالیت های سودآور در زیر یک دماغ تقلبی دیگر... جبهه روسیه در اوکراین، به نوبه خود، استحکام خود را در ماه های اخیر, بدون جنگجویان واگنر و فریادهای رهبرشان نشان داده است. پریگوژین, پوتینیسمی را به تصویر می کشد که همانقدر مرده است که زنده. فعالیت‌های جنایتکارانه او به نفع ارباب کرملین بود بدون اینکه شخصاً او را درگیر کند. ناپدید شدن او کسانی را که خود را در مدار قدرت, قوی می دانند دعوت به خراب کردن دیوارها می کند. اما در مورد کشوری که یک رهبر شبه نظامی بیشتر از نخست وزیر شناخته شده است (در این میان او کیست؟) و رژیمی که به بلعیدن اعضای خود تنزل یافته است، چه می گویید؟»