مقصد مستان
مــرا بــه مقصــدِ مستــان، رهــی نبــود
رهــی نبــود کــه بسْ، پـای، ورا نسـود
بســوخـتــم چـــو یکـی شعـلــۀ راهیــاب
بــه دیــده، کـرد مـرا شمـع وجــودْ، دود
مـلــول شــد تن مــن آخـرْ، شــد خمیــده
ستبـرِ پشت و، مــرا مـُردْ به لب، سرود
کـنــون، بـاده بیــاور کــه بــه شــورِ آن
بــه در شــود زســرم، ژاژۀ اهــل سـود
مــگــر کــه بـاز بگــردد، ز فســون یار
به جان من، هرچه روزگار، زمن ربود
ز خَس وَ خُشــکِ وطــن کــاخ بپـا کنیم
بــه زیــر خـیـمــۀ ویــران، زنـم عمــود
شمــیـــم وقــت، ببــافـــد ز حـــریـرِ یـاد
شـــکـــوهِ فــرّ و فــرهنــگ، بـه این پود
بــه نــور هـور، بشد ظلمتِ چشمْ، صبح
فـــریـبِ عـقــل، ز دامــانِ خـــردْ، زدود
چـــو شـد، بـه دیده مرا، نیک ز بَد، پدید
تبــاه بــود، همــه، هر چه، خو می نمود
بســا کــه بَــد، به دلم، نیک نمــوده بود
ز نیک هــم، به جُـزَم درد، ثمـر چه بود
ورای نـیــک و بَــدِ روز و شب است
بــه زن و مــرد، دهـد چرخ، یکی درود
جوشش جرعـۀ می، طاقت ز سرم بِبُـرد
وَ طاق بودکه جفتش،خودْ گوش می¬شنود
اگـــر جهــان ز خـَستــَر همــه پر کـنیــد
اگر ز زخـــم، تنــم هــم بشــــود کـبـــود
ز پــای مـــن نَـنـِشـینـــم، نـــروم کـنـــار
چـــگـونــه عهد کـه بستی، شکنیشْ زود
به راهِ مست و مستـــان نهـــم چـــو گـام
نــه کــم شود خِردم، بل به کـمَش فــزود
کـنــون حـرف بـه پایان رسیــد و رفــت
فـریب عقل، بـه سعی یی کـه خـرد نمود