نقش حیاتی سرکوب در رژیم های شاه و شیخ
متن حاضر گزیده ای از مقاله دکتر بهروز پویان است.
رژیم های دیکتاتوری به دلیل بی بهره بودن از حمایت مردمی و فقدان پیوندی واقعی با جامعه بقای خود را در پیگیری دو سیاست کلی سرکوب و آویختن به حمایت دولت های خارجی یا همان سیاست استعماری جستجو می‌کنند. گاهی رژیم های دیکتاتوری در ابتدا با وعده ها و شعارهای عوامفریبانه به قدرت می‌رسند اما خیلی زود با برملا شدن این خدعه و نیرنگ دچار گسست و شکافی جدی با جامعه می‌شوند و انگاه گریزی از روی آوردن به سیاست سرکوب و اختناق و جنگ افروزی و دشمن سازی های کذایی از یک سو و معامله با دولت های خارجی از منافع ملی و دارایی مردم برای جلب حمایت آن دولت ها ندارند. بنابراین از حیث پیش بردن سیاست سرکوب و اختناق، این رژیم ها بیش از هر چیز نیازمند بازوی امنیتی و نظامی هستند که بتوانند خطراتی را که از سوی جامعه ناراضی موجودیتشان را تهدید میکند دفع کنند.
سرکوب و وابستگی در رژیم شاه
سلطنت مدفون پهلوی طی یک کودتای استعماری علیه مشروطه پایه گذاری شد. رضاخان که خود نیز اذعان داشت، توسط انگلستان به قدرت رسید و در نهایت هم توسط همان دولت از قدرت به زیر کشیده شده از کشور بیرون انداخته شد. پسرش محمدرضا هم با عزل پدر، توسط انگلیسی ها در منصب شاهی گماشته شد و زمانیکه دکتر مصدق تلاش کرد تا به شیوه ای مسالمت آمیز اهداف مشروطه را دوباره احیا کند و کشور و منافع ملی را از زیر دست و پای استعمار بیرون بکشد، آن دیکتاتور زاده نارس از کشور گریخت تا استعمار با کودتایی دیگر او را همچون پدرش در کاخ شاهی اش مستقر کند. اما رفتن و گریختن در تقدیرش بود به ویژه زمانی که نه دستگاه سرکوبش از عهده طوفان خشم خلق برآمد نه استعمار کارایی لازم را در او می‌دید. این مرور کوتاه کافی است تا وابستگی سلطنت مدفون به سیاست استعماری را که یکی از شاخص های دیکتاتور است دريابيم.
معیار گرفتن این شاخص برای تحلیل بسیاری اقدامات در دوران سلطنت مدفون ضروری و اجتناب ناپذیر است، در غیر اینصورت به خطا خواهیم رفت. به عنوان نمونه برنامه اصلاحات ارضی که شاه با وقاحت با عنوان انقلاب سفید همچون مدالی به گردن خودش می آویخت تنها از رهگذر طرح و برنامه دولت آمریکا در بستر سیاست تقابل با شوروی قابل فهم است. و یا برخی آزادی های اجتماعی که ربطی به ایدئولوژی ارتجاعی سلطنت مدفون نداشت چرا که تا آنجا که به شاه بر می‌گشت به زنان همان‌گونه نگاه می‌کرد که آخوندها نگاه می‌کنند. ضمن آنکه الگویی که شاه همیشه مقابل چشمانش داشت کسی جز پدر قزاقش، رضاخان نبود که نسبتش با مقوله آزادی همچون رابطه جن و بسم الله بود.
ارتشی هم که رضاخان به آن فخر می‌فروخت و تحت عنوان ارتش حرفه ای مدرن به بهای نابود کردن ظرفیت های تاریخی و سنتی نظامی ایران ایجاد کرد، و امروز به عنوان دست آورد آن دیکتاتور در زبان تفاله های سلطنت مدفون جاری است چیزی نبود جز عده ای اوباش مزدور که تنها به کار سرکوب و کشتار مردم ایران در مناطق مختلف می‌آمد و برای نخستین بار که در شهریور ۲۰ در برابر ارتش های متجاوز انگلستان و روسیه قرار گرفت کمتر از ۳ ساعت از هم پاشید و اثری از آن نماند و رقت انگیزتر آنکه رضاخان پیش از فروپاشی آن ارتش چمدانش را بسته بود و نه با قدرت نظامی دولت های متخاصم که با یک نامه سه خطی از سوی سفیر انگلستان کشور را به نیروی متجاوز تحویل داد و پرونده اش بسته شد. راهی که پسرش هم ۳۷ سال بعد با چشم گریان آنرا طی کرد اما اینبار به حکم انقلاب.
سرکوب و تروریسم و سیاست مماشات در دوران شیخ
خمینی مثل دیوی که در یک بطری دربسته برای قرن ها نگهداشته شده باشد، بعد از انقلاب ضدسلطنتی به ناگهان از تاریکخانه نمورش بیرون جهید و آن انقلاب را با همه امید و آرزوهایش در ربود. بر خلاف سلطنت مدفون، او راه معامله با دولت های استعماری را در باجخواهی از طریق تروریسم بین المللی یافت و اینگونه بود که سیاست مماشات با رژیم وحشی ولایت فقیه از همان سال های نخست پس از انقلاب ضد سلطنتی به عنوان شکل تازه سیاست استعماری شکل گرفت.
ما رژیم ولایت فقیه نیز همچون سلطنت مدفون یا هر دیکتاتوری دیگر سرکوب و اختناق را به اولویت کاری خود تبدیل کرده تا جایی که اکنون با قاطعیت می‌توان گفت که جنبه های سیاسی، اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و ایدئولوژیکش کاملا و آشکارا دارای ماهیت امنیتی نظامی است.
ولی فقیه برای اینکه در این زمینه گامی فراتر از شاه بگذارد و راه بروز هرگونه شکافی را که نهایتا منجر به انقلاب و سرنگونی اش خواهد شد، ببندد تمامی امکانات و ثروت و دارایی مردم و کشور را به طور کامل و با دست باز خرج گسترش و تجهیز نهادهای امنیتی و نظامی کرده است. او حتی دست به ایجاد نهادهای امنیتی و نظامی موازی زده تا اطمینان حاصل کند همه درز و شکاف ها را پرکرده است. فقط در حوزه نهادهای امنیتی، در سپاه، دولت، ارتش، قضاییه، انتظامی و حتی بیت العنکبوت خودش سازمان های اطلاعاتی مجزا تشکیل داده است. علاوه بر اینها شبکه ای از مزدور به نام بسیج را ذیل ساختار سپاه تروریستی پاسداران ایجاد کرده که سیستم اطلاعاتی خودش را دارد. بنابراین رژیم ولایت فقیه اساسا ماهیتی امنیتی نظامی دارد که روکشی سیاسی تحت عنوان دولت را برای پوشاندن این ماهیت سرکوبگرانه به روی آن کشیده است.
اصلی ترین و پرامکانات ترین نیروی سرکوب رژیم، در میان نیروهای مختلف بدون تردید سپاه تروریستی پاسداران است که خود به تنهایی تمامی ساحت های سیاسی، اقتصادی، فرهنگی، نظامی و امنیتی را قبضه کرده است. همین نیروی شرور و تروریستی است که عمده اقدامات تروریستی و جنگ افروزی و آدم ربایی و گروگانگیری و ایجاد باندهای بین المللی قاچاق مواد مخدر و اسلحه و انسان را سازماندهی و هدایت میکند. اگر بخواهیم تاریخی نگاه کنیم سپاه تروریستی پاسداران گسترش یافته ارتش رضاخان و گاردجاویدان و سازمان ساواک شاه است. اگر چه وزارت بدنام اطلاعات نیز ادامه همان سیستم ساواک یا سازمان امنیت سلطنت مدفون به شمار می‌رود اما سازمان اطلاعات سپاه هم نقشی موازی با وزارت بدنام اطلاعات در آدم ربایی و شکنجه و ترور ایفا میکند . از اینرو سپاه تروریستی پاسدارن را باید ستون اصلی رژیم ولایت فقیه دانست و هر راه حلی برای سرنگونی رژیم ولایت فقیه باید ضرورتا انهدام کامل و تام و تمام دستگاه سرکوب رژیم به ویژه و به طور خاص سپاه خامنه‌ای را پیشفرض داشته باشد. بنابراین هرکس بگويد ولی فقیه نباشد اما سپاه را تقدیس کند ( آنگونه که بقایای سلطنت مدفون و سایر مدعيان انجام می‌دهند) ،بدون تردید این خود خامنه ای است که دارد صحبت میکند. اما تا آنجا که به مردم ایران برمی‌گردد، جامعه ایران با شعار "حکومت سپاهی نمیخوایم " و " بسیجی سپاهی دشمن ما شمایید " در دیماه ۹۸ و نیز " بسیجی بی شرف " در مقابله با شعار " روحت شاد " مزدوران سپاهی و بسیجی در قیام آبادان و همینطور شعار " بیشرف بیشرف " خطاب به مزدوران انتظامی، نظر و رای خود را به رژیم ولایت فقیه و بقایای سلطنت مدفون اعلام کرده اند.
با در نظر گرفتن شاخص انهدام سپاه به عنوان شرط اساسی سرنگونی می‌بینیم که تنها مقاومت ایران است که بدون رقیب در میدان سرنگونی می‌جنگد و هیچ هماوردی در این عرصه وجود ندارد.مدتهاست که کانون های شورشی بخش عمده ای از عملیات روزانه خود را به تهاجم به مراکز بسیج قرار داده اند و اخیرا با ارتقای این عملیات در شهرهای مختلف همچون تهران و کرج و مشهد و اصفهان و یاسوج مراکز بزرگ امنیتی و پادگان های سپاه تروریستی پاسداران هدف قرار گرفتند. این گواه آشکاری است بر یکه تازی مقاومت ایران در میدان عمل سیاسی و انقلابی امروز ایران که نقاب دروغین اپوزيسيون و آلترناتيو را از چهره مزدوران و مدعيان انداخته است.