شعار «زن -مقاومت -آزادی». تغییر شعار «زن زندگی آزادی»نیست،
شعار «زن -مقاومت -آزادی». تغییر شعار «زن زندگی آزادی»نیست، بلکه تعمیق آن است برای مرحله بعدی قیام پیشا رو.
شعار «زن زندگی آزادی» از دل مقاومت زنان درقیام ۱۴۰۱ زاییده شد، یک شبه خلق نشد. ضروری بود. همه زنانی که به خیابان آمدند، اول مقاومت را انتخاب کردند. موهایشان را پشت سرشان گره زدند، آستین هایشان را بالا زدند،کفش های ورزشی به پا کردند تا فرز و چابک و سبکبال با نیروی وحشی و مسلح پاسداران و بسیجی ها ولباس شخصی ها چنگ درچنگ شوند، هنگام خروج از خانه نمیدانستند که شب به خانه برمیگردند یانه ؟ با خانواده خودشان خداحافظی میکردند، آنها گفتند تا پیروزی خیابان را ترک نمیکنیم.
آنها چه خوب و شجاعانه وقهرمانانه ایستادند،مرگ را به سخره گرفتند،برخی گلوله خوردند، برخی چشمهایشان را از دست دادند، به برخی تجاوز شد، گزمگان شب برخی را از بلندی به پایین پرتاب کردند وبدروغ گفتند، خودکشی کرده اند. ولی آنها کوتاه نیامدند و مقاومت کردند، قیام زنده و پویا بود تا وقتی که مقاومت بود. قیام را ما هر روز درخیابانها میدیدیم که دارد راه میرود زنده و پرخروش و مقاوم است. ما هم درخارج کشور همراهش بودیم با هرشهیدی، شهید میشدیم وبا هر مجروحی درد میکشدیم، با ادامه قیام هر روز امیدوارتر میشدیم و پس ازسالها چشم انداز پیروزی را نزدیک میدیدیم.
این قیام تا مرز پیروزی پیش رفت، ولی متاسفانه بعد ازمدتی از حرکت باز ایستاد، ولی گرما و حرارت آن هنوز درتن تک تک زنان و مردان ایران زمین هست مثل آتش زیرخاکستر.درست است که قیام ازحرکت باز ایستاد ولی امید ما به پیروزی بازنایستاده و تمام نشده است . به همین دلیل با توجه به وضعیت رژیم در داخل ایران ودرسطح بین المللی چشم براه قیام درتقدیر هستیم. ولی باید تجدید قوا کنیم . کم وکاستی هایمان را برطرف کنیم . روی دلایل موفقیت هایمان و کمبودهایمان متمرکز بشویم .تجدید قوا کنیم و با رویکردی نو و جدید به رویا رویی آینده پاسخ بدهیم . زیرا به شکل قبلی دیگر قیام به پیروزی نمیرسد.
قیام این بار نیاز به مقاومت بیشتر دارد. لول مقاومت وطاقت خودمان را درمقابل توطئه ها وسرکوبگریهای رژیم باید بالا وبالاتر ببریم. تا سرنگونی محقق شود وگرنه باز هم از سرنگونی خبری نیست. تنها پس از سرنگونی این رژیم است که همه زنان ومردم ایران زمین به یک زندگی شرافتمدانه وبه آزادی که ۱۰۰ سال است با کفش و کلاه آهنین به دنبال آن هستیم خواهند رسید.
به یاد داشته باشیم که جنگ با شعارها نیست. جنگ با اهریمنی است که زنان را به بند کشیده است نه تنها زنان بلکه مردان و همه مردم ایران.آنچه که رژیم بیش از همه از آن میترسد کلمه «مقاومت» است. رژیم میخواهد مقاومت و ایستادگی را ریشه کن کند. او به ما تلقین میکند که من قوی هستم وشما درمقابل ارتش و سپاه ما پشه هم نیستید ولی ما با مقاومت و با جلو داری زنان درمقاومت و مبارزه ، باید نشان بدهیم که هزاران بار از رژیم قوی تر هستیم. ولی بشرطی که هرچه بیشتر وتیز تر و روشن تر بر طبل مقاومت بکوبیم.
کس دیگری به ما کمک نمیکند، چشم به کمک هیچ دولت خارجی نباید بدوزیم، ما خودمان رها کننده و منجی خودمان هستیم. اسمش «مقاومت» است. اسمش ایستادگی است. اسمش هزینه دادن است، آخوندها بجز زبان زور هیچ زبانی را نمی فهمند.این را تجریه ۴۵ ساله مبارزه نشان میدهد . کاش میشد با حرکت های ساده و تظاهرات خیابانی بصورتی که خونی هم ا ز دماغ کسی بیرون نیاید، این رژیم سرنگون بشود و مردم ما به یک زندگی شرافتمندنه و آزاد برسند، ولی با این رژیم، این انتظار سراب است . سراب است ، سراب است.
پس تغییری درکار نیست تعمیق است. رژیم دارد خودش را تقویت میکند. رژیم تجارب ضد انقلابی خودش را درخاموش کردن قیام سال ۱۴۰۱ جمع بندی کرده، تا خودش را برای قیام آینده که بنیان کن تر از همیشه خواهدبود، آماده کند و بیشتر سرکوب کند. ما هم باید گذشته خودمان را جمع بزنیم ،کمبودمان را مشخص کنیم. ماندن درگذشته و درجا زدن ما را درگذشته نگه میدارد. پادزهر سرکوب بیشتر رژیم، مقاومت و سازماندهی و اتحاد بیشتر است.
شعار «زن مقاومت آزادی»، ضد شعار مبارزه ای است که میخواهد به یک زندگی شرافنمندانه، بدون هزینه برسد. این مسیری است که اصلاح طلبان و سلطنت طلبان تبلیغ میکنند تا عمر رژیم را طولانی کنند.
چشم دوختن به این که روزی سپاه جنایتکار و بسیج ضد مردمی به کمک مردم ایران بیایند، یک دروغ بزرگ است.هدف این است که همین رژیم سرکار بماند. چون که رویشان نمیشود بگویند ما خواهان استمرار همین رژیم یا با کمی اصلاح هستیم، به این تئوریهای مسخره متوسل میشود.
ما فقط یک راه داریم . تکیه به خودمان و به مقاومت خودمان . کمک این و آن روزی میتواند تمام بشود ولی مقاومت ما همیشگی ا ست تا پیروزی .
علی بهروزیان