تروريزم هيچ مليتي ندارد
و آن چه كه به‌صورت غير واقعي در مورد اسلام شايع كردند و مراجعه به نوشته هاي اسلام محمدي، و نه نوشته هاي القاعده و خميني. اما در رابطه با فرهنگ با كنار گذاشتن برخورد هاي نژاد پرستانه با عربها و مسلمانان كه گويا داراي مغزهاي سياه هستند و عرب هاي ديوانه مي باشند. و يا گفته هاي آن دست راستي فرانسوي كه گفت پاريس را ترك كرده و به مزرعه اش مي رود. چرا كه او ديدن گاوهايش را بر ديدن اعراب، ترجيح مي دهد. و اين كه اروپايي‌ها و غربي‌ها همگي جنايات راستها عليه عربها و مسلمانان را نه از زمان جنگ هاي صليبي و سايكس بيكو بلكه از آخرين جنايت در اسلو و هر جنايتي كه از اين پس در پاسخ به واقعه پاريس عليه اعراب و مسلمانان صورت بگيرد را محكوم كنند. اما اين نبايد فقط در حد حرف باشد. بلكه بايد به صورت قانون درآمده وفرهنگ صلح و منع هرگونه تبعيض در مشاغل و مراكز و هم‌چنين مبارزه با فقر را در همه جا اشاعه دهد. خداوند امام علي را رحمت كند كه گفت: لو كان الفقر رجلا لقتلته يعني اگر فقر انسان يا مردي بود، او را كشته بودم. اروپا كه ميلياردها دلار از كشورهاي عربي و مسلمان، به بهانه هاي مختلف، به جيب مي زند. از جمله با گسترش فروش سلاح و از اين طريق دامن زدن به قتل و جنگ، شكاف انداختن بين اقشار و اجزاي مختلف مردم، ممانعت از پيشرفت آموزش و صلاحيت هاي تكنيكي و حرفه اي عالي، و محدود كردن اطلاعات تكنولوژيك رو به رشد تا از اين طريق فقراي عرب و مسلمان را در ظلمت و جهل نگه داشته كه اگر هم از تجارب غرب كمك بخواهند مجبور به پرداخت قيمت كلان باشند. من فقط غرب را سرزنش نمي كنم بلكه مراجع امت عربي و اسلامي نيز، مورد سرزنش هستند. نه فقط به اين خاطر كه نتوانستند مانع انتشار فرهنگ قتل و رايج شدن پديده فقر شوند، بلكه هم‌چنين به اين خاطر كه يك فرهنگ جايگزين با بردباري و برخورد با سايرين با روح رضايت، ارائه نكردند. چقدر دورند آنها از روح قرآن و آيات بردبارش كه به صلح و كنار گذاشتن خشونت، فرا مي خواند. – لاتقتلوا النفس التي حرم الله الا بالحق-
چه خوب است در اين‌جا سؤال كنيم كه چه كسي سمت دهنده به حق و مرزبندي‌كننده حق و باطل است تا اين كه مثل ماده قانون اساسي ايران (محاربه) نباشد تا رژيم ايران هركس را كه بخواهد به محاربه با خدا متهم و سپس اعدامش نكند، به‌طوري كه انگار به قوانين دادگاه هاي دوران تفتيش عقايد در اروپا بازگشته ايم. خلاصه كلام اين كه جامعه بشري، همگي در قبال آن چه كه در پاريس به وقوع پيوست، مسئول هستند. هم‌چنين در قبال آن چه كه در ايران، عراق، سوريه، يمن، فلسطين و ساير كشورها، رخ مي دهد نيز مسئول هستند. آن چه كه سازمان ملل آن را دنبال كرده ولي چشم بر آن مي پوشاند و جامعه بين المللي هم در قبال آن سكوت مي كند. »
صافي الياسري