گزارش جاوید رحمان در پایان مأموریت ۶ساله درباره «جنایات سبعانه و نقض فاحش حقوق‌بشر» توسط رژیم ایران
گزارش جاوید رحمان گزارشگر ویژه سازمان ملل در پایان مأموریت ۶ساله درباره«جنایات سبعانه و نقض فاحش حقوق‌بشر» توسط رژیم ایران در سال‌های ۱۳۶۰ - ۱۳۶۱ و ۱۳۶۷
گزارشگر ویژه ملل‌متحد: شواهد قابل‌توجهی وجود دارد که کشتار دسته‌جمعی شکنجه و سایر اقدامات غیرانسانی علیه اعضای مجاهدین با قصد نسل‌کشی انجام شده است. ”جنایات سبعانه“ در سراسر ایران، بدترین و فاحش‌ترین نقض حقوق‌بشر در تاریخ معاصر است که مقامات عالی‌رتبه حکومتی در برنامه‌ریزی، دستور دادن و ارتکاب جنایت علیه بشریت و نسل‌کشی طراحی کرده و فعالانه در آن دست داشتند.
گزارشگر بر این عقیده است که جنایات علیه بشریت به‌ویژه قتل از طریق اعدام خودسرانه، شتابزده و فراقضایی هزاران‌زندانی‌سیاسی، شکنجه، آزار و اذیت و ناپدیدسازی اجباری و سایر اقدامات غیرانسانی علیه زندانیان‌سیاسی و هم‌چنین نسل‌کشی از اواخر ژوئیه تا پایان سپتامبر۱۹۸۸ در ایران رخ داده است. جنایت علیه‌بشریت بخاطر ناپدیدسازی قهری ادامه دارد. بین خرداد و آذر۱۳۶۰ چندین هزار نفر یا بدون محاکمه یا در پی«محاکمه»های آشکارا ناعادلانه اعدام شدند. بیشتر کشته‌شدگان به‌دلیل وابستگی واقعی یا مفروض به مجاهدین هدف قرار گرفتند. صدها‌نفر از اعدام‌شدگان کودکان بودند. یکی از آنها فاطمه مصباح ۱۳ساله از هواداران آشکار مجاهدین بود که در روز ۲۵شهریور۱۳۶۰در تظاهراتی در تهران دستگیر شد و ۴روز بعد توسط جوخة تیرباران کشته شد. از ۳۰خرداد تا پایان۱۳۶۰ هزاران مخالف، از جمله صدها‌کودک به‌طور خودسرانه بازداشت شدند و در معرض ناپدیدسازی قهری، شکنجه و اعدام‌های شتابزده، خودسرانه و فراقضایی قرار گرفتند. بیشتر قربانیان از اعضا یا هواداران مجاهدین بودند. با وجود شواهد بسیار زیاد تا به امروز کسانی که مسئولیت کیفری این نقض فاحش و جدی‌ترین موارد نقض حقوق‌بشر و جنایات تحت قوانین بین‌المللی را برعهده دارند، هم‌چنان در قدرت هستند. جامعه بین‌المللی نتوانسته یا نمی‌خواهد این افراد را مورد حسابرسی قرار دهد.
۳۵سال پس از قتل‌عام۶۷ ناپدیدسازی اجباری ادامه دارد. اکثریت قاطع زندانیان اعدام‌شده از اعضا و هواداران مجاهدین بودند. اگرچه صدها‌نفر از اعضای گروهها و سازمان‌های سیاسی مارکسیست نیز به‌طور اجباری ناپدید و اعدام شدند. بنا به گزارش‌ها قتل‌عام سال ۱۳۶۷ به‌دنبال فتوای خمینی آغاز شد. اگر چه شاهدان در شهادت خود و بسیاری از بازماندگان قتل‌عام به گزارشگر ویژه اطلاع داده‌اند که طرح اعدام زندانیان چندین ماه قبل از قتل‌عام در حال انجام بود.
شواهد قابل توجهی وجود دارد که کشتار دسته‌جمعی، شکنجه و سایر اقدامات غیرانسانی علیه اعضای مجاهدین با قصد نسل‌کشی انجام شده است. ”جنایات سبعانه“ در سراسر ایران بدترین و فاحش‌ترین نقض حقوق‌بشر در تاریخ معاصر است که مقامات عالی‌رتبه حکومتی در برنامه‌ریزی، دستور دادن و ارتکاب جنایت علیه بشریت و نسل‌کشی طراحی کرده و فعالانه در آن دست داشتند.
گزارشگر بر این عقیده است که جنایات علیه بشریت به‌ویژه قتل از طریق اعدام خودسرانه، شتابزده و فراقضایی هزاران‌زندانی سیاسی شکنجه، آزار و اذیت و ناپدیدسازی اجباری و سایر اقدامات غیرانسانی علیه زندانیان سیاسی و هم‌چنین نسل‌کشی از اواخر ژوئیه تا پایان سپتامبر ۱۹۸۸ در ایران رخ داده است.
جنایت علیه بشریت به‌خاطر ناپدیدسازی قهری ادامه دارد.
در ادامه گزارش، تحت عنوان «نمای کلی تاریخی» آمده است: «پیش از انقلاب ۱۹۷۹، وضعیت حقوق‌بشر در ایران نگرانی‌های قابل توجهی را برانگیخته بود. علاوه بر آزار و اذیت گسترده، بازداشت‌های خودسرانه، هدف قرار دادن، شکنجه و سایر بدرفتاری‌ها با اعضای اپوزیسیون، نویسندگان، روشنفکران و سایر مخالفان؛ در طول سال‌های۱۹۷۲ تا ۱۹۷۶، بنا بر گزارش‌ها بیش از ۳۰۰مخالف سیاسی پس از محاکمه‌های به‌شدت ناعادلانه در دادگاههای نظامی اعدام شدند.....
درباره «جنایات سبعانه و نقض فاحش حقوق‌بشر» توسط رژیم ایران
شواهد قابل‌توجهی وجود دارد که کشتار دسته‌جمعی، شکنجه و سایر اقدامات غیرانسانی علیه اعضای مجاهدین با قصد نسل‌کشی انجام شده است.
”جنایات سبعانه“ در سراسر ایران، بدترین و فاحش‌ترین نقض حقوق‌بشر در تاریخ معاصر است که مقامات عالی‌رتبه حکومتی در برنامه‌ریزی، دستور دادن و ارتکاب جنایت علیه بشریت و نسل‌کشی طراحی کرده و فعالانه در آن دست داشتند.
قتل‌عام مجاهدین توسط گزارشگر ویژه ملل‌متحد نسل‌کشی شناخته شد
فصل پنجم گزارش ملل‌متحد به‌قتل‌عام زندانیان سیاسی در سال۶۷ اختصاص دارد و در آن از جمله، آمده است: قتل‌عام سال۱۳۶۷ به حمله «سیستماتیک» و «گسترده» به جمعیت غیر‌نظامی اشاره دارد که به کشتار دسته‌جمعی، شتابزده، اعدام‌های خودسرانه و فراقضایی و هم‌چنین ناپدیدسازی اجباری هزاران‌زندانی سیاسی بین ژوئیه تا سپتامبر۱۹۸۸ منجر شد. ۳دهه و نیم بعد - بیش از ۳۵سال - ناپدیدسازی اجباری ادامه دارد. اکثریت قاطع زندانیان اعدام شده از اعضا و هواداران سازمان مجاهدین خلق ایران بودند، اگرچه صدها‌نفر از اعضای گروهها و سازمان‌های سیاسی مارکسیست نیز به‌طور اجباری ناپدید و اعدام شدند.
بنا‌به گزارش‌ها، قتل‌عام سال۱۳۶۷ به‌دنبال فتوای خمینی، (ولی‌فقیه) وقت (رژیم) ایران آغاز شد، اگرچه شاهدان در شهادت خود و بسیاری از بازماندگان قتل‌عام به گزارشگر ویژه اطلاع داده‌اند که طرح اعدام زندانیان چندین‌ماه قبل از قتل‌عام در حال انجام بود. بازماندگان و خانواده‌های قربانیان شهادت داده‌اند که در اواخر ژوئیه۱۹۸۸ (مرداد۶۷)، زندان‌های سراسر ایران در قرنطینه قرار گرفتند و تمام ارتباطات قطع شد و محیط زندان‌ها غیر‌عادی شد. تلویزیون‌ها بیرون برده شد و روزنامه‌ها به‌طور ناگهانی متوقف شد...
پروفسور ایوان ساشا شیهان استاد دانشگاه بالتیمور آمریکا در سایت تاون هال نوشت:
در تابستان۶۷ رژیم ایران مرتکب نسل‌کشی شد
این یکی از دستاوردهای کلیدی گزارش نهایی جاوید رحمان است
در تابستان۶۷ رژیم ایران مرتکب نسل‌کشی شد. این یکی از نکات و دستاوردهای کلیدی از گزارش نهایی صادر شده توسط جاوید رحمان، درباره وضعیت حقوق‌بشر در ایران است. گزارش جاوید رحمان از جمله بر قتل‌عام زندانیان سیاسی در سال۶۷ متمرکز بود که نزدیک به ۳۰۰۰۰ قربانی گرفت. او خاطرنشان کرد: این قتل‌عام و یک سری از کشتارهای دسته‌جمعی زیربنایی توسط رژیم ایران به‌عنوان حمله به "دشمنان اسلام" توجیه می‌شود و در نتیجه نشان‌دهنده هدف نابودی با انگیزه مذهبی مطابق با تعریف نسل‌کشی است. هدف اصلی قتل‌عام ۶۷، گروه اصلی مخالف دموکراسی خواه، سازمان مجاهدین خلق ایران بود.
پروفسور ساشا شیهان در ادامه با یادآوری سرکوب قیام۱۴۰۲ به‌عنوان بزرگترین چالش برای سیستم حاکم از زمان تأسیس آن پس از انقلاب۵۷ به‌عنوان ادامه سرکوب در دهه۶۰ نوشت: جاوید رحمان در گزارش نهایی[خود] بر اعمال وحشت عظیمی که رژیم ایران قادر به انجام آن است تأکید می‌کند. در حالی که این زمینه تاریخی به‌عنوان هشداری عمل می‌کند که چگونه می‌توان آن وحشت‌های گذشته را به‌راحتی در زمان حال نیز تکرار کرد. تاون هال می‌افزاید: نزدیک به ۲دوجین اعدام دیگر، درست از شنبه گذشته انجام شده است. این اعدامها - نشانه روشنی [از این موضوع] است که حتی با نزدیک شدن به سالگرد ۲سالگی قیام اخیر، رژیم هم‌چنان عمیقاً نگران تجدید ناآرامیهای عمومی به‌ویژه سازماندهی شده توسط مجاهدین خلق و جوانان فعال کشور است. تداوم این مخالفت باید جامعه جهانی را نسبت به پیروزی دموکراسی در ایران امیدوار کند.